Monografia obejmuje kilkadziesiąt lat rozwoju hiszpańskiej prozy, na które przypadają dwie różne epoki historyczne ? powojenna dyktatura (1939?1975) i okres demokracji (po 1975). Hiszpańskie społeczeństwo przeżyło w tym czasie jedną z najbardziej spektakularnych przemian w najnowszej historii Europy: od traumatycznej rzeczywistości powojnia oraz skostniałego systemu politycznych i kulturowych restrykcji do nowoczesnego świata otwartości na zmianę i różnorodność. [?]

Książkę otwiera panoramiczny przegląd żywotnych w tym okresie zjawisk ? nurtów, koncepcji i praktyk literackich oraz towarzyszących im dyskusji krytycznych. Po nim następują szczegółowe studia poświęcone sześciu różnym pisarzom. Ich wybór podyktowany był kategoriami znaczenia i różnicy ? przedstawia twórców, których dzieła miały dla literatury hiszpańskiej charakter dynamizujący [?]. Są to pisarze i pisarki, których indywidualność kształtowała się na gruncie krytycznego spojrzenia na otaczający świat, twórcze osobowości zdolne wyrazić swój czas, a zarazem zaznaczyć w nim głos odrębny: uhonorowany Nagrodą Nobla, nihilistyczny, radykalny Camilo José Cela (1916?2002),zatroskany o los wykluczonych, piewca rodzimej Kastylii ? Miguel Delibes (1920?2010),świadoma niszczycielskiej siły lęku i odrzucenia, twórczyni oryginalnych światów wyobrażonych ? Ana María Matute (1925?2014),mistrz dygresji, eksplorator czasu i języka ? Javier Marías (ur. 1951),feminizująca przedstawicielka ?kultury natychmiastowości? ? Lucía Etxebarria (ur. 1966) oraz odnowiciel literackich form pamięci ? Javier Cercas (ur. 1962).